Aysel, Adile ve Narıngul Hanım odalarına giderken:

“Cahit Bey, bence siz de uyumalısınız. Siz hiç uymaz mısınız? Siz nerden bulursunuz bu enerjiyi?” diyordu Narıngul Hanım. Gülümseyerek yanıt verdim:

“Önemli değil Narıngul Hanım, yarından sonra uyumak için çok vaktimiz olacak, ben zaten uyumayı sevmem, onun da benden haz aldığı söylenemez. Hadi siz çıkınız odalarınıza. İnşallah Sabah görüşürüz” dedikten sonra, Savaş ve Saiq beyler:

“Biz müsade isteyelim”diyerek yanımdan ayrılıyorlardı ki

Saiq bey birden bana doğru bir adım attı:

“Bilirsiniz ben Azerbaycan da tarih öğretmeniyim. Türk tarihini, ziyadesi ile Atatürk'ü de çok iyi tanır, severim. Yıllarca Türk milletinin birlik beraberliğini kendine ilke edinmiş dostlarınızla birçok kültürel etkinliklerde buluştum, lakin sizde ki bu Atatürk sevgisi cidden imrenilecek tarzda, ben, size neden bu Atatürk sevgisi diyerek soru sormak ve son bir cevap daha aldıktan sonra ayrılmak istiyorum” diyordu.

“Ne demek hocam, onur duyarım.

Öncelikle oğlum da Atatürk ile aynı adı taşıyor. Yani Mustafa, Atatürk'ün de Peygamber’imizin adını taşıdığı gibi.. Üçü de Mustafa, üç Mustafa yı da çok seviyorum. Ben doğduğum günden bugüne  yüreğinde Türk milliyetçiliği gibi ulvi  bir şeref madalyası taşıyan aile içerisinde büyüdüm..

Atsız'ın deyimi ile "milletçilik, milletleri olmayanlar için bir faşizmdir" oysa ben bir Türk çocuğuyum ve benim için Türk milliyetçiliği, kandan, genden beslenen değil; insanlık tarihine şahitlik etmiş bir kültürün medeniyetin savunuculuğu olmakla birlikte, bu kültürün medeniyetin gelecek nesillere aktarımını sağlayarak, mazlum milletlerin başlarını, gönül rahatlığı ile omuzlarına koyacağı bir göğüs(Turan) olmanın, bunları ötelere, gelecek çağlara taşımanın adıdır.

Ve bu uğurda bir olmak, diri olmak adına, hayatını ortaya koyup, “Bizim tarihimizde de, ruhumuzda da teslimiyet yoktur!” diyerek. Bugün ki yaşadığımız coğrafyada, asırlar sonra Türk adıyla, Türkiye Cumhuriyeti devletini kurup kurucu iradeye de Türk milleti denir diyendir.  “Milletin İstiklalini, yine milletin azim ve kararı kurtaracaktır” söylemi ile milletine olan güvenini her fırsatta dile getirendir. O dönemlerde, Turan birliğinin bir gün gerçek olacağı düşü ile Turan coğrafyasında ortak alfabenin temellerini atmaya çalışandır.

 Öncelikle devletin ilk basılan kâğıt paralarından 5 TL’nin üzerine; kurduğu siyasi parti ve açılmasını kendisinin sağladığı birçok kurum ve kuruluşa da bozkurt amblemini layık görürken, yakın arkadaşlarına da bozkurt soy ismi verdirip, manevî kızını Ülkü diye çağırandır. Türk Tarih Kurumu, Türk Dil Kurumu'nu kurandır...

  Güzel dinimiz İslamiyet’i kullanarak, Türk coğrafyasında din adına fitne fesat tohumlarını yaymaya çalışan zümrelerin önünü kapatmak için, Diyanet İşleri Başkanlığı’nı kurarak, bu  kuruma da on yıllık bir çalışmanın ürünü olan Elmalılı Hamdi Yazır’ın  (1926-1938) “Hak Dini Kur’an Dili” adlı “Mealli Türkçe Tefsir”ni tamamlattırıp yayınlatan, bu vesile ile ülkede yaygın olan İslam dininin doğru ve anlaşılır kaynağını işaret ettirerek öğrenilmesini sağlayandır...

  Devlet kadrolarında liyaktın önemini ortaya koymak için "laiklik" ilkesini yurda yerleştirmeye çalışan,

  "Ergenekon’dan Çıkış" tablosunu yaptırtandır.. Türk Tarih Tezi'ni hazırlatan, Anadolu da kazı çalışmaları yaptırıp, Türklüğün izlerini buldurandır...   Anadolu'nun 7 bin yıldır Türk Beşiği olduğunu söyleyip,

her konuşmasında Türklük vurgusu yapan ve onun ebedi olduğunu haykırandır!  Tıpkı Fikirlerinin babası Ziya Gökalp Bey'in dediği gibi;  “Türk'ü Türk yönetmelidir deyip!” Türk kültürünü yaşamın her alanında hakim kılmak için devrimlerini öze dönerek yapan: "Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur..." diyerek, Türk'ün kutlanmışlığını hatırlatarak; Anadolu'da, unutulmuş, sinmiş, hor görülmüş Türklüğü şahlandırandır...

Hocam bakınız! size bir mektup okuyacağım;

“Bu yazı bir komando uzman çavuşun mektubudur ve siz bu mektubu gazeteden okuyorsanız ölmüşüm demektir. Bir ailem olsaydı bu mektubu onlara yollamak isterdim ama yok.

Size koğuştaki ranzamdan yazıyorum. Şu an etrafımda Adana,Ağrı, Sivas, Edirne, Diyarbakır, Ankara, Antalya, İzmir, Urfa, Trabzon... Türkiye’nin dört bir yanından birbirini tanımayan ama birbirlerinin canını korumaya yemin etmiş bir sürü asker var. Birazdan operasyona gideceğiz, tek dileğimiz kayıp vermeden geri gelmek.

İlerde ölürsem eğer diye bir mektup yazmak çok zor. Aklına getirmek istemez ya insan ölümü, hani her zaman bir umut vardır ya. Askerliğim bittikten sonra yırtıp atacaktım bu mektubu ama şu an okuyorsanız yırtamadım demektir. Zaten pek de kalem tutmaz elim. Silah tutmayı daha iyi bilirim. Sizi korumam için siz öğrettiniz silah tutmayı.

Tuhaf olan siz bu mektubu okurken, ben neden öldüğümü bile bilmiyor olacağım. Ya bir mayına bastım ya da yediğim bir kaç kurşun. BİLENİNİZ VARMI BEN NASIL ÖLDÜM???

Kışlada her televizyona bakışımda birbirinizi öldürdüğünüzü, birbirinizin canını yaktığınızı gördüm. Müziğin sesini çok açtı diye komşusunu vuranlar. Gücü kadına yetenler. Cebindeki on lirası için adam vuranlar. Kız arkadaşına baktı diye alayını bıçaklayanlar.

Bileniniz var mı BEN KİMİ KORUMAK İÇİN ÖLDÜM???

Eti az pişti diye garsona çıkışan adam; sen rahat uyu diye kurşunlar başımın üstünden geçerken ben dağda her bulduğumu kesip yedim. Arabasını solladılar diye levyesini kapıp arabadan inen adam, beni bir çöp bidonuna atıp giden anam; söylesene BEN KİMİN İÇİN ÖLDÜM???

Yetimhanede ve askerde en güzel şeyin, ekmeği bölmek olduğunu öğrendik biz. Peki, size neyi bölmeyi öğrettiler? Sizi önce Allah’a, sonra birbirinize emanet ediyorum. Ben sizden razı oldum Allah’ta sizden razı olsun....

(Devam Edecek)

Cahit Günay Şair-Yazar & Gönül Elçisi