Perşembe öğleden sonraydı; yurt dışından gelen misafirler ihtiyaçlarını karşılamak ve geri dönüşlerinde yakınlarına hediyeler sunmak için, şehirdeki alış veriş mekânlarını geziyorlardı. İsmini bilmediğim bir elin nedensizce yüreğimi sıktığını hissettim. Bu şehir nedense arada sırada boğardı beni, demek ki eskiden kalma alışkanlığını unutmamış... Uygun bir zaman bulup ayrılmalıydım dostlarımın yanından. Sessizliğim, yürek sıkıntımın şiddetini gittikçe artırırken böyle görünmek istemediğimden...

Arabaya binip hızla uzaklaştım, nereye gittiğimi bile bilmiyordum... Kendimi fark ettiğimde, ayaklarım Seyhan'ın kıyılarını okşuyor, gözlerim ise Yüreğir ilçesinin portakal ağaçlarını izliyordu...

“Çaycı” dedim.

Çaycı, “Buyur abi, kaldırayım mı bardağı” dediğinde, yine çayımı bardakta unuttuğumu fark ettim.

“Yok” dedim, “Yok” birader”

Sessizce düşünüyordum:

 “İnsan hiç arkadaşını bırakır mı? Demek ki bilmem kaç zamandır arkadaşlık etmiş bana, sen yenisini getir!”

 Çayın yenisini getiren çocuk:

“Abi peluş getireyim mi?” diye sorduğunda galiba üşüdüğümü hissettim. Zaten yanımda olan birinin, dudaklarımın morardığını, ellerimin titrediğini görmemesi mümkün değildi. Oysa içim yanıyordu, ben bu şehre yıllarımı verirken,  hiçbir Temmuz'un hiçbir baharın benim içimi bu denli yaktığını hatırlamıyordum.

 Güz güneşi içimi ısıtıyor, Seyhan nehrine düşen silueti ile sanki gözlerime abdest aldırtıyordu.

 Ve yine sızlıyor;

    “Ah böbrek taşlarım! İğreniyorum sizden. Oysa bugün bir kardelen öpecekti güneşi dudaklarından.  Oysa bugün bir koza örgüsünden sıyrılacaktı kelebek. Al hadi intikamını, şimdi al, yarın yâre açık sinesinden. İman tahtamı da sızlatıyorken acılarım,

“Haydi, Abbas” diyorum kendi kendime, “Haydi Abbas”

“Gündüz yine karartı gözlerini,

 Yıldızlar meydan okuyorken geceye...

 İsmini bilmediğim bir ihtilâl namlusu

 Çevriliyor umutlarıma,

 Sonra meçhul bir sızı raks ediyor yâre yaralı gönlümde

Ben kıskanıyorum senleyken hançerlerin

Yalnızlığıma batan derinliklerini...

Şimşekler bir garip,

Öpüyor bugün gözlerimi.

Yarı ölümlü düşlerimi bölerek...

Sevgili yudum yudum mezar kazıyor

Kınalı elleriyle,

Gözlerinin tetik düşürdüğü bedenime.

Her mezarda ölen benim

Her mezarda özlem sen!

Ve dua niyetine

Bütün şiirler sıraya geçiyor

Na’şımdan öperek tek tek...

Ayak izlerinden takip ediyorum kokunu.

“Evet, sen o sun...”

Diyerek kalkıyorum masadan. Gün yine matemini üstüne giyerken, ben sanki bin yıllık uykudan yeni uyanmış gibi dinlenmiş olarak tekrar otele dönmek üzere yola koyuluyorum. Otele geldiğimde, lobide Aləm

Kəngərli, Lale Medetova, ve Dc. Adile Nezer haricinde kimsenin olmadığını fark ettim. 

Yazılışı, derlenişi sürecinden yakinen takibimde olan büyük özveri, büyük emeklerle kitaplaşan hâlâ Azerbaycan’da da piyasaya çıkmamış, tanıtımı yapılmamış olan Nesimi dâhil, diğer kitaplarını da imzalayarak şahsıma getirip taktim etmesi, içtiğimiz çaya ayrı bir anlam yükledi, Birlikte Birkaç saatliğine dışarıya çıkıp bir şeyler yedikten sonra, Çoban dede, Adnan Menderes bulvarı ve sevgi adası mevkiinde resimler çekip yürüyüş yaptık, çok güzel olan zamanımıza yeni bir şeyler daha ekleyerek tekrar otele dönmeye karar verdiğimiz sıralarda telefon çalıyordu, kalp kalbe karşıymış diyerek, telefonda ki;

“Alo abi neredesin?”  Sorusuna, “Otele geliyorum ağabey” diyorum. “Tamam” diyor telefonun ucunda ki ses, ÇED Onursal Başkanı İlgar Türkoğlu: “Restoran bölümünde bekliyoruz” diyor.

Müthiş bir sofra kurulmuş, sanki gecenin misafiri bizmişiz de ev sahibi onurumuza yemek veriyor ÇED Başkanımız Halise Tekbaş ve birkaç arkadaşımız ile birlikte saat 23.30 da oturuyoruz sofraya…

(Teşekkürler Ilgar Türkoğlu)

Haftaya Perşembe gecesi ve Cuma gününü notlarında buluşmak ümidi ile …

Cahit GÜNAY