“Ünlü bir doktorun özel kliniğinde sıramın gelmesini beklerken, salondaki iki hanım dikkatimi çekti. Yaşlı olan sürekli aksi hareketler yapıyor, hakarete varan sözler sarf ediyor, rahat durmuyordu. Diğeri sabırla ‘Tamam anneciğim, az kaldı anneciğim’ diye idare etmeye çalışıyordu.

İşi zordu kadıncağızın. Kendimi onun yerine koyduğumda tahammül edemeyeceğim düşüncesi ağır basıyordu.

Bir hafta sonra...

 Kontrole gittiğimde tevafuk ya, aynı hasta ile yakını da oradaydı. Yaşlı kadın rahatsızlık veren hareketlerini yineliyordu. Bu kez dayanmayıp yanlarına yaklaştım: “Anneniz de olsa bu sıkıntıya katlanmak zorunda mısınız? Huzur evine yerleştirseniz eminim iyi bakılır hem ailece rahat edersiniz” dedim. Verdiği cevapla tırnaklarımın ucuna kadar utançtan kızardığımı hissettim.

“Düşündüğünüz için teşekkür ederim hanımefendi. Fakat ben sabretmem gerektiğine inanıyorum. Kayınvalidem (annesi sanmıştım) hastalığından dolayı beş yıldır kendine ve bize sıkıntı yapıyor. Aslında iyi bir insan. Zamanında eşimi zorluklar içinde tek başına büyütüp bu günkü mevkie gelmesi için çabalayıp yetiştirmiş. Onun sayesinde ben anlayışlı bir eşe; çocuklarım harika bir babaya kavuştular. Şimdi bütün bunları yok sayıp kendi rahatımız için nasıl huzur evine gönderebilirim? Kayınvalideme minnet borcum var. Sabretmem gerektiğini düşündüğüm için tahmin ettiğiniz kadar zorlanmıyorum. Eşim işe giderken gözü arkada kalmıyor, duasını eksik etmiyor. Çocuklarım da yaşlılara hizmet etmenin gerektiğini görerek büyüyorlar. Sonuçta zahmet veren kayınvalidem aslında evimizde rahmete ve sevgimizin pekişmesine vesile oluyor. Bu da bana mükâfat olarak yeter.”