SENİ SEVMEK İBADET

Yaşamadan baharı, geldim ömrün güzüne

Figan ettim dalında bakamadım yüzüne

Canı feda ederdim oysa bir tek sözüne

Sana senden habersiz gelmedin diye küstüm

Kirpiklerim yaş iken silmedin diye küstüm

Ben vuslatı beklerken kimler adını andı

Kimler haksız hukuksuz seni kendinin sandı

Söyle sessiz sedasız kimler uzaktan yandı

Yollarına gül döküp hep bu anı düşledim

Geleceksin diyerek hayallere işledim

Küle dönen ocakta yeniden ateş yaktın

Suyu bitmiş kuyuya yağmur olup da aktın

Saçlarını savurup boynuma kement taktın

Sen gönlümün sultanı ben sevdana köleyim

Feda ettim canımı iste hemen öleyim

Aslında ben bu ara yâr feleğe kırgınım

Baksan görünmez izi, yüreğimden vurgunum

Kabir kazdım kendime, üstte hazır sorgunum

Ölsem bile gözlerin, inan gözümde kalır

Bakışında bir büyü aklımı baştan alır

GÜN’e tufan eserken AY’da zemheri saklı

Gönül zaten divane zay eder bende aklı

Kendini cellat saymış oda belli ki haklı

Kabirde de özlemin inan görmeden bitmez

Seni sevmek ibadet buna bin ömür yetmez.

Cahit GÜNAY ( Şair – Yazar & Gönül Elçisi)