TÖVBEKÂR

Çaresiz bir buhranın pençesinde görünce

Anladım ki derdi çok, eğip büküp dürünce

Saçlar urgana dönmüş belik belik örünce

Beklenilen sevgili gözyaşımdan süzüldü

Gözüm bile tövbekâr bu halime üzüldü

Neler yaşamış neler yollarını gözlerken

Görmediğim simada her anını özlerken

O dünyaya kör bakmış dünya onu izlerken

Kanım aktı kurudu bedende ten yüzüldü

Gözüm bile tövbekâr bu halime üzüldü

Açsa çiçeklerini yayılsa ondan koku

Unutturur gönlüme bütün yaşanmış yoku

Sanki yitik sevdalar, sanki kaybolmuş doku

Gönlüm şimdi divane huma olup süzüldü

Gözüm bile tövbekâr bu halime üzüldü

Gezmiş dolaşmış belli dertleriyle el ele

Kimse kimi olmamış kim olanda nafile

Konuş konuşamaz ki dökülmez sözler dile

Yıllar yılı sırlanan sanki ruhu çözüldü

Gözüm bile tövbekâr bu halime üzüldü

GÜN’ü sersem önüne versem eline yayı

İster assan kirişe ister vakfetsen AY'ı

"Tekrar sevsek" deyince senin ile dünyayı

Yutkunup da bakarak büzüm büzüm büzüldü

Gözüm bile tövbekâr bu halime üzüldü

Cahit GÜNAY (Şair - Yazar & Gönül Elçisi)