Amacı dostluk, kardeşlik, güzellik olan ve güvenle atılan bütün temeller; köklerini bin yıllık bir mazinin evlatları olarak birlik beraberliğe acıda tasada kardeşliğe sevk ediyor. İşte onlardan biridir Safiye Samyeli. Çok istemesine rağmen okuyamamış olmasının kendinde oluşturduğu travmanın başka kız çocuklarında vücut bulmasını engellemek amacı ile hayatını kızların okuması orjinine teslim etmiş ve çıktığı bu yolda evine yüzlerce ödüller plaketler alarak geri dönmüştür.

Samyeli iki yüzden fazla bestelenmiş şiirlerinin de içerisinde olduğu altı kitabının tecrübesi ile

"Çocuklar ağlıyor dünya utansın"

"Kadınlar ölüyor dünya utansın"

"Bırakın kızlar okusun" sosyal sorumluluk projelerine de başkanlık yaparken hala devam eden yurdun birçok köy okullarına kütüphaneler açılması projesine ön ayak olmaktadır..

 İşte böylesine güzel bir yürek olan Safiye Samyeli ile üçüncüsünün düzenlenmiş olduğu Çukurova'da Türk dünyası şiir müzik festivalinin son gecesinde; 22.00'a yakın bir saat diliminde karşılaşıyoruz:

"Geç kaldım özür dilerim, başka bir programdan geliyorum" diyerek başladığı konuşmasını: "Sabah erken gitmem gerekiyor" diye bitirdi. Ayrılırken: "Vakit bulursam senin parçayı okuyacağım" dedi. Senin dediyse de parça benim değil. Güftesi; kendisine, bestesi; Hasan Islattı beye ait olan bu eseri her dinlediğimde: "İşte bu parça benim parçam" diyordum.

O gece bir daha görmedim Safiye hanımı.

"Unutmadım Cahit Bey kardeşim, inan fırsat bulamadım. Halise hanıma söz vermiştim, gördükten sonra programda ayrıldım" diye başlayan notuna çıplak sesle okuduğu:

"Geçmişin acısını sevdan ile silerken,

El açıp yaradan dan seni her gün dilerken,

Ömrümün yarısını yâr ömrüne bölerken,

Anladım ki bu aşkta zaten sana duraktım.

Bu aşkın kaderini yârim sana bıraktım..."

Hatayı yüze vurup söylemeden suçumu,

Sürdün beni gönlünden hazırladıp göçümü,

Bir gün pişman olsan da kendin yaptın seçimi,

Aşk denilen oyunda zaten sana çıraktım,

Bu aşkın kaderini yârim sana bıraktım...

İster bir sabah çık gel çek bağrına bas beni,

İster darağacı kur yüreğinde as beni,

İstersen böyle bırak öldürsün bu yas beni,

Dertlere Vatan oldum bir tek sana ıraktım,

Bu aşkın kaderini yârim sana bıraktım...

Ne bir arzum var artık ne de bir tek hevesim

Ne yediğim siniyor, ne aldığım nefesim

Çekiliyor can suyum, daralıyor kafesim

Zaten senin gözünde ot bitmeyen çoraktım,

Bu aşkın kaderini yârim sana bıraktım...

SAMYELİ olsam bile gönlümce esemedim

Neler ettin sen bana darılıp küsemedim

Seni düşman bilip de selamı kesemedim

Yar senin ayağında turabındım çarıktım

Bu aşkın kaderini yârim sana bıraktım..."

diyordu Samyeli ve bu güzel parçasıyla ben ide mutlu ederek ayrılmıştı. İşte şiir yürekli insan duyarlılığı, işte benim güzel ailem dedim. "İşte benim güzel ailem"

Cahit GÜNAY Şair-Yazar & Gönül Elçisi