ANNE YAĞMURLARI ÖP (Anacığıma)

Elleri dizlerinin üstündeydi

Başını taşıyamayan

Bükülmüş boynu

Omuzlarında,

Gerdanına,

Bulutları asmış dağlara

Felçli bedeniyle

Katarakt inmiş

Sisli gözleriyle bakıyordu

Elli yaşındaki kızını

Annem,

Halen çocuk sanıyordu.

Geçmiş,

Paslı bir vida

Döndükçe çakılır bir karyolaya

Dört çocuğa arka arkaya

Sarıldığı o yatakta

Geleceğin hayalleri kurulurdu

Art arda

Anlatılanlar,

Küçük kız çocuğunu

Genç bir kadın yapıyordu

Annem

Beş yaşındaki kızını

Elli yaşında sanıyordu

Sobalı, tek göz odanın yanında

Kılcal damarları

Buz tutturan ayazda

Göğüslere çekilen

Battaniyelerin altında

Çocuklar ders çalışırken

Annemin umutkâr bakışları

Onları memur yapıyordu

Hayalleri küçücüktü annemin

Dünya kocamanken,

Dikilen kavak ağacı

Sürgün verirken dallarına

Orman olurdu O,

Baştan sona

Sevinci

Köpük köpük dalga olurdu

Kıyıları aşan

Kumsala sığmayan

Biz büyüdük anne

Dünya küçüldü

Kaldır gözlerindeki sisli bakışı

Muğlak bakma artık

Ellerini semaya uzat

Hicranlı saatler kanat açsın

Ah, diyen sesin

Dağlar arasında derin vadiler açtı

Vadilerden ne ırmaklar dolaştı

Kaldır artık başını

Yorgun omuzlardan

Ufuklara dal

Hayatın suyu

Yeniden yürüsün hücrelerine

Bak

Dağ başlarında mor kardelenler açtı

Kanat çırp

Güçsüz,

Kelebek kanatlarınla geleceğe

Son bir çığlık at gökyüzüne

İçinin ateşini

Bir damla serinletmek için

Yağmurları öp.

(Anacığıma...)

Serap TAŞAN Eğitimci & Şair

20 Aralık 2018