AH İSTANBUL

Uykularımı askıda bırakan şehir

Ve aşklarımı yarım

Martıların kanadında yükselen gök kubbe

Bozacının sesinde çınlayan gece

Gökyüzüne ve denize bakmayan

Maviyi ne anlar sence

Etrafında örülü kalın duvarlar

Ateşi harladıkça içim yanar da yanar

Boğaz gümüş bir kemer gibi dolanır

İçinde salınan nazlı bir yar var

İstanbul içimde bir sızı

Gençliğimin ve de anılarımın hırsızı

Yüreğimde garip bir sancı

Seni uzaktan anmak çok acı

Dolaşsam başıboş sokaklarında

Kuşları yemlesem mesela

Bir çocuk çığlığı sarsa her yanı

Her simit ısırığında hatırlarım Galata’yı

İçimde bitmeyen sesler

Ve bitmeyen yollar var

Sonu hep sana çıkar

Rumeli sırtlarına vuran dalgalar

Aşiyanda dost sohbeti arar

Gül kanar

Ben ağlarım

Hasret dudağımda çatlayan vaha

İstanbul içimde kanayan yara

Doymak sana ne mümkün

Her bahar gelsem

Bir daha

Bir daha

Serap TAŞAN (Eğitimci-Şair)